11 november 2019
We geven het maar meteen toe: ook de Lesbosploeg wordt weleens geplaagd door een lichte luiheid.
En zo beginnen we vandaag pas in de middag aan onze wandeling boven de vlakte van Kalloní, in het midden van Lesbos; aan de (veel te) late kant zoals later zal blijken…

Het is geen spectaculaire route met grootse en verpletterende uitzichten, maar pastoraal, tijdloos, verstild: zachtglooiende heuvels, eeuwenoude eikenbomen, boerenschuurtjes, hier en daar een kerkje. Een gebied dat al in de oudheid geliefd was bij de bewoners van het eiland: we zullen dan ook drie interessante cultuurschatten passeren.

In de mollige middagzon lopen we het welvarende agrarische dorp Agía Paraskeví uit, steken een paardenwei over en pakken dan een rotsig pad op; het leidt omlaag naar de rivier Tsikniás.
Dan omhoog naar het heiligdom van Klopedí, uit de 8e eeuw voor Christus, gebouwd tegen een heuvel, met schitterend uitzicht op zee; door de hekken heen bewonderen we de elegante Aeolische zuilkapitelen, hun voluten gescheiden door een palmet. 

De poort van het middeleeuwse Taxiárchoskloostertje zit net als de vorige keer op slot: we vrezen het ergste voor de oude abt, die voorbijgangers altijd binnennoodde en ze zakken met kruiden meegaf.

Balancerend over stapstenen steken we de rivier over en lopen dan naar de indrukwekkende, uit de 14e eeuw daterende boogbrug van Kremastí, gelegen op een kruispunt van wegen, een hoogstandje van middeleeuwse architectuur op Lesbos; de bouwer zou zijn vrouw in de fundamenten hebben ingemetseld… 

Maar dan is het vijf uur, de zon verdwijnt achter de heuvels. Schaapskuddes worden door keffende hondjes naar hun nachtverblijf gedreven, boeren rijden ons met pick-ups vol melkbussen voorbij, de vallei gonst van de diergeluiden.
Twintig minuten later is het donker. Bij het schijnsel van de maan én van onze iPhone lopen we in snelwandelpas richting bewoonde wereld.
De kerkklok slaat zes uur als we Agía Paraskeví weer bereiken.