30 oktober 2019
Lesbos, ‘eiland van de heiligen’, telt elf kloosters – veel voor een oppervlakte vergelijkbaar met onze provincie Utrecht. Sommige zijn groot en indrukwekkend, hebben een imposante hoofdkerk, soms een dierentuin, vaak een museum, andere zijn klein en intiem, met een lieflijke binnentuin, bankjes om te verpozen en een bron om uit te drinken.

Tot die laatste categorie behoort het kloostertje Ágios Giórgos Melandá, ver van de bewoonde wereld, aan het eind van een hoogvlakte; een van onze wandelingen voert erlangs. Het werd tot voor kort bewoond door een Grieks-Ethiopische non die ooit het grote hoofdklooster Damandríou met zijn prachtige 16e-eeuwse fresco’s lager in de heuvels bestierde. Tot in de verre omtrek berucht om haar bazige gedrag en vergaande brutaliteit werd ze een aantal jaren geleden echter naar de hoogvlakte verbannen, waar ze haar dwingelandij onverstoorbaar voortzette.

Bezoekers die het kloosterkerkje bekeken werd onmiddellijk om een forse bijdrage gevraagd, mannelijke wandelgasten moesten meteen aan het werk: kerkbanken verslepen, zakken cement verplaatsen, soms met een serie fysiobehandelingen in het thuisland tot gevolg. Zelf lopen we het tijdens onze routechecks dan ook steevast voorbij.

Deze keer, tijdens het checken van onze ‘Tweekloosterwandeling’, is het echter uitgestorven:
de non blijkt opnieuw verbannen, door de abt van het hoofdklooster die ooit haar opvolger was! Ook geen aimabel type, deze jonge geestelijke, want ook hij is tot in de verre omtrek gevreesd. Niet om zijn brutaliteit, maar om zijn woede: met zijn felle donderpreken jaagt hij de godvrezende boerenbevolking regelmatig de stuipen op het lijf, bijt de gelovigen toe dat ze slechte, minderwaardige mensen zijn of vergelijkt ze tijdens de communie met uitgehongerde beesten.

Als we Damandríou later op de wandeling passeren, gaan we dan ook niet naar binnen om de fresco's te bewonderen en het gebruikelijke kaarsje op te steken, maar houden onze rustpauze op een bankje op het voorplein, uit het zicht van de boze abt.
En koesteren onze herinneringen aan de prachtige fresco’s die we er ooit uitgebreid fotografeerden.
Waar de bazige non nu verblijft is niet bekend…