20 oktober 2016
Hemelsbreed is het misschien twintig kilometer, maar de autotocht van onze verblijfplaats in het zuidwesten van Lesbos naar de aan de zuidkust gelegen vissersnederzetting Melínda neemt meer dan een uur in beslag: we moeten helemaal via het binnenland.

Geen straf, want de route is een van de mooiste op het eiland. Eerst door uitgestrekte dennenbossen langs de noordkant van het Olymposgebergte, dan langs de westelijke hellingen omlaag, met adembenemende uitzichten op de kust en het eiland Chíos.
We passeren het dorp Ambelikó, dat als een adelaarsnest aan de rotsen gekleefd lijkt, dan gaat het via valleien vol langzaam verkleurende loofbomen richting Egeïsche Zee.

Van hieruit checken we onze wandeling naar het vrijwel verlaten dorp Kournéla, zo’n 400 meter hoog op een heuvelflank. Een route die ook in oktober nog tal van bloemen prijsgeeft. Overal zachtroze cyclaampjes, her en der Herfstschroeforchissen, hun piepkleine bloempjes vormen een gedraaid kralensnoer.

Na een uur onafgebroken stijgen lopen we over een fraaie oude kalderími het dorp binnen. Eerst langs de verlaten olijfperserij, in 1914 een van de eersten die op stoom werkten, dan langs vervallen huizen, een voormalige ouzostokerij, een drietal openbare waterplaatsen naar de kerk, het hoogste punt van het dorp.

De vorige keer dat we hier waren woonden er nog twee mensen in Kournéla, nu lijkt alles uitgestorven.
Maar dan verschijnt er een buitengewoon grote en nieuwsgierige Griek: waar komen jullie vandaan, wat komen jullie doen en waarom? Michaelis bezit hier een huisje, is getrouwd met een fotografe, heeft een olijfgaard, werkt op het land. We blijken gemeenschappelijke kennissen te hebben.

De terugweg gaat omlaag naar de sprookjesachtige bedding van de Selándas, de enige plek op Lesbos waar de zeldzame Valse hennep (Datisca cannabina) groeit. Ondanks de langdurige droogte van dit jaar spotten we uiteindelijk één, zij het onbereikbaar, exemplaar.
Buiten de eenzame bewoner van Kournéla zijn we ook op deze wandeling niemand tegengekomen.